środa, 13 maja 2015

[RECENZJA] Szczury Wrocławia



Wrocław, rok 1963. Wirus czarnej ospy krąży wśród mieszkańców. Nikt nie spodziewa się, że skutki infekcji będą aż tak makabryczne - zarażeni wirusem zaczynają nagle przejawiać objawy wścieklizny oraz kanibalizmu. Nieznane dotąd zagrożenie jest czymś nowym zarówno dla władzy jak i zwykłych obywateli. Do akcji zaczynają włączać się nie tylko zwykli funkcjonariusze milicji, ale też NOMO i ZOMO. Czy Wrocław zdoła przerwać zbliżający się koniec?

Powieść Roberta J. Szmidta, ukazująca czasy PRL’u, w których to zagrożeniem nie jest żadna nowa wojna czy najazd sąsiadujących krajów, tylko zombie. Czy pomysł z cofnięciem się o tyle lat w czasie urozmaiciło „oklepany” temat apokalipsy zombie? Bez dwóch zdań!

Rozpocznijmy od fabuły. Cofamy się do lat, które osobiście znam jedynie z opowieści ojca czy dziadka. Szalejący wirus czarnej ospy zbiera coraz większe żniwo wśród ludzi. Wszyscy zarażeni trafiają do specjalnych izolatoriów. Początkowo niegroźne incydenty przemieniają się w ogromny kryzys. By poznać dokładny przebieg akcji trzeba sięgnąć po książkę – ja nic nie zdradzę ;)

Kwestie samego języka, opisów wydarzeń, czy ogólne przedstawienia historii uważam za ukazane bardzo ciekawie  i stojące zdecydowanie na wysokim poziomie. Czytając przebieg niektórych wydarzeń dosłownie miałem je przed oczami i czułem się jakbym był dokładnie w miejscu rozgrywania akcji – a to właściwie wielce wymowne stwierdzenie, ponieważ dodatkowo zostałem wylosowany jako jeden z 222 „szczęśliwców”, którzy znaleźli się w książce ;)

Wprawdzie nie żyłem w roku 63 ale jak większość osób domyślam się jak wszystko wtedy wyglądało. Zupełnie inny pogląd na świat, politykę, religię... ogólnie na wszystko. Dodajmy do tego obecny wtedy „postęp” technologiczny czy medyczny i od razu los bohaterów powieści staje się naznaczony o wiele większymi trudnościami.

Bardzo spodobało mi się, że Robert skoncentrował się na wielu szczegółach – począwszy od miejsc, a kończąc na bohaterach. Długo by opowiadać o tym, jak bardzo autor zaangażował się w pracę nad swoim dziełem, ale mimo wszystko warto nadmienić, iż pomimo że temat zombie apokalipsy jest dość surrealistyczny, to w powieści znacząca część rzeczy wydarzyła się naprawdę. Sama epidemia czarnej osoby miała miejsce właśnie w 1963 roku. Krótko mówiąc - Robert stworzył alternatywne zakończenie prawdziwej historii wplatając w to dodatkowo ludzi, którzy obecnie stąpają po ziemi!

Czy coś mi się nie spodobało? Otóż autor postanowił, że wrocławskie zombiaki nie będą takie proste do pokonania. Wiele znanych metod okazało się nieskutecznymi, a nawet dającymi odwrotny skutek do zamierzonego. Kolejna sprawa to kwestia niewyjaśnionej genezy wirusa, jednak w tym wypadku warto pamiętać, że czeka na nas kolejny tom Szczurów, a sądząc po zakończeniu tomu I, będzie tylko lepiej ;)

Podsumowując. Pierwszy raz poczułem tak silną więź z książką. Czuć, że autor poza doświadczeniem włożył wiele serca w napisanie powieści, co skutkuje bardzo pozytywnym odbiorem.

Po zakończeniu lektury Szczurów, okazało się, że na samym końcu czeka nas jeszcze opowiadanie debiutanta Artura „Dzikowego” Olchowego, pt. „Horda”. Po pierwsze, świetna inicjatywa Roberta, który już niejednokrotnie wspierał debiutantów. Według mnie pokazał wielką klasę i zdobył uznanie nie tylko jako pisarz, ale przede wszystkim człowiek.

Jak oceniam „Hordę”? Jak na debiut, uważam, że jest to tekst wart przeczytania, ponieważ pokazuje, iż nie tylko doświadczeni pisarze potrafią stworzyć coś swojego. Fabuła może nie do końca mnie porwała, ale samo wykonanie jak i pomysł, zasługują na duży plus. Mam nadzieję, że to nie ostatni wydrukowany tekst Artura!


Moja Ocena Szczurów Wrocławia: 9/10

Moja Ocena Hordy: 7/10

Łukasz Rzadkowski


Brak komentarzy:

Prześlij komentarz